Game Over

I kolejna recenzja...

Shaun White Snowboarding jest odpowiedzią na sporą popularność, jaką cieszą się snowboardowe serie SSX i Amped. W odróżnieniu jednak od nich, w produkcji firmy Ubisoft Entertainment postawiono przede wszystkim na realizm i jak najbliższe rzeczywistemu oddanie tego jednego z najpopularniejszych zimowych sportów.

W Shaun White Snowboading autorzy dają nam pełną dowolność w zwiedzaniu śnieżnych stoków. Możemy udać się dokądkolwiek chcemy i wypróbować taką trasę, jaka naszym zdaniem wydaje się najbardziej atrakcyjna. Co jednak najważniejsze, nie będziemy zupełnie osamotnieni. Gra za każdym razem próbuje połączyć się z Internetem, dzięki czemu widoczni na stoku zawodnicy to nie tylko kontrolowana przez program Sztuczna Inteligencja, ale głównie inni gracze. Ich ilość w jednym miejscu waha się od szesnastu do trzydziestu dwóch. To rozwiązanie usprawnia również rozgrywkę wieloosobową, która możliwa jest bez zbędnego wyszukiwania specjalnych serwerów. Wystarczy jedynie zgłosić chęć udziału w zmaganiach i nasza postać natychmiast wejdzie w tryb multiplayer.

Głównym atutem gry jest realistycznie oddana fizyka. Nasze wyniki zależą więc nie tylko od zręcznych palców, ale także od doboru odpowiedniego ekwipunku i przygotowania go do zjazdów. Na początku każda z postaci dysponuje jedynie najprostszym sprzętem. W miarę doskonalenia umiejętności i czynionych postępów otrzymujemy dostęp do coraz lepszych ubrań, gadżetów oraz desek.

Gra oddaje do naszej dyspozycji cztery stoki(Europa, Park City, Japonia i Alaska), między którymi możemy przemieszczać się w dowolnej chwili. Każdy ze stoków oferuje dwa rodzaje transportu – albo kolejką krzesełkową, albo helikopterem. Sami decydujemy, czy chcemy zacząć jazdę z połowy trasy, czy też wylecieć na sam szczyt i podziwiać widoczki. Dodatkowo, po całym stoku porozrzucane są różne punkty, które aktywują poszczególne zawody. Jeśli chcemy wziąć udział w konkretnym wyzwaniu, musimy znaleźć je na mapie, dojechać do wyznaczonego miejsca i dopiero wtedy rozpocząć zabawę. Jest to troszkę denerwujące, szczególnie że minimapa w prawym dolnym rogu ekranu do najbardziej czytelnych nie należy i często – niczego nieświadomi – omijamy miejsce, do którego radośnie zmierzaliśmy. Opcja „zdalnego” rozpoczynania zawodów okazałaby się z pewnością bardzo miłym ułatwienie.

Gdy już uda się dotrzeć do miejsca, w którym rozpoczyna się dane wyzwanie, możemy przystąpić do współzawodnictwa. Większość zawodów sprowadza się do zdobycia jak największej liczby punktów – czy to zjeżdżając dowolną drogą, czy to ślizgając się po drzewach, czy to wyczyniając akrobacje w oblodzonej rynnie. Tak naprawdę, po pewnym czasie podobne do siebie zawody stają się troszkę monotonne i daje się odczuć brak większego ich urozmaicenia.

Pewnego rodzaju odskocznią od zbierania monet i uczestnictwa w zawodach jest – co za zaskoczenie – jeżdżenie na desce. Przez cały czas możemy dowolnie krążyć po dostępnym w grze terenie, ćwiczyć akrobacje i odkrywać nowe miejsca. A jest co odkrywać. Konstrukcja stoków i ilość rzeczy, które producent upchnął na ich terenie to jeden z atutów Shaun White Snowboarding. Na swojej drodze napotykamy ośnieżone kaniony, oblodzone jaskinie, wysokie skarpy, gęste lasy, zabudowania, zamarznięte rzeki, powalone drzewa oraz charakterystyczne konstrukcje zbudowane specjalnie z myślą o snowboardzistach. Bardziej atrakcyjne miejsca zostały zaznaczone na mapie. Tak naprawdę większość czasu w ośnieżonej wirtualnej rzeczywistości spędzałem na swobodnym jeżdżeniu, wykonywaniu akrobacji i odnajdywaniu nowych ciekawych miejsc. Producent dodał do gry możliwość zdjęcia deski i zwiedzania okolicy na piechotę. Funkcja ta nie jest zbyt przydatna i można ją traktować jedynie jako ciekawostkę. Tym niemniej, jest to całkiem miły dodatek.

Fabuła w tej grze praktycznie nie istnieje. Całość sprowadza się do udowodnienia boskiemu Shaunowi, że jesteśmy godni miana prawdziwego mistrza deski. Sposób na dokonanie tego jest dość abstrakcyjny, gdyż – poza wygrywaniem różnych konkurencji – musimy zbierać monety porozrzucane po wszystkich stokach. Gdy zbierzemy jedną serię monet, odblokujemy nowe zawody i – co za niespodzianka – będziemy musieli zbierać kolejne cenne krążki. Zadanie oczywiście bardzo ambitne i inspirujące. Pozwala zrozumieć sens życia i poznać prawdziwy cel jeżdżenia na desce.

Gra nadaje miły, zimowy klimacik. Któż nie chciałby usiąśc sobie wieczorem i pośmigac po górach? : )

28 listopada 2008  ( światowa data premiery )
16 stycznia 2009 ( data wydania w Polsce )

Wymagania sprzętowe: Core 2 Duo 2.2 GHz, 2 GB RAM, karta grafiki 512 MB (GeForce 8800 lub lepsza), 8 GB
HDD, Windows XP/Vista

I tak na tradycyjne zakończenie: